वसंता : ती पहा सावध होत आहे. अरे तिनें डॉक्टरांनाच मिठी मारली! ''डॉक्टर, डॉक्टर, तुम्ही कां नाहीं हो त्यांना वाचवलेंत, कां नाहीं थोडा वेळ माझ्यासाठीं राखलेंत ? मला उठवायला आलांत, त्यांना कां नाहीं उठवलेंत ? डॉक्टर '' अरेरे-कसा विलाप करीत आहे! जाऊं आपण, मला नाहीं हें पाहवत.
वेदपुरुष : चल. दुसरी दर्शनें घे. दु:खाची दर्शंने म्हणजे पवित्र दर्शनें. अंधार अधिक पवित्र आहे. कारण अंधार्‍या रात्रीं कोट्यवधि तार्‍यांचे दर्शन होतें. दिवसाच्या सूर्यापेक्षां मोठ्या अशा अनंत तेजोगोलाचें दर्शन होतें. जीवनाची गंभीरता व खोली दु:खांतच कळून येते. चल.
वसंता : या रामाच्या पवित्र शहरांत किती दु:ख असेल, किती घाण असेल !
वेदपुरुष : नाक म्हणजे शरीराचें भूषण, परंतु तें शेंबडाचेंहि घर आहे. या शहराचें नांवच नाशिक! दिसायला पवित्र, सुंदर, आंत घाण.
वसंता : ती घाटावर नारोशंकराची घंटा वाजत आहे !
वेदपुरुष : ह्या घंटा सारे वाजवतील. परंतु अन्यायायची घंटा कोण वाजवील ? सामाजिक अन्याय सर्वत्र होत आहेत, त्यांविरुध्द हांक कोण फोडील ?
वसंता : ते नदीकांठीं दोन जीव काय बोलत आहेत ? काय करीत आहेत ?
वेदपुरुष : फार गंभीर आहे तें बोलणे.
वसंता : आपण ऐकलें तर पाप होईल का ?
वेदपुरुष : ऐकलें नाहींस तर ज्ञान होणार नाहीं. समाजांतील काळोखांतील अन्याय समजणार नाहींत.
पहिला : तें लहान मूल कोठें ठेवायचें ? कोठें दडवायचे ?
दुसरा : नदीला मूल अर्पण करावें.
गंगे गोदे यमुने माझा नव्हे तुझाचि हा बाळ ।
जतन करी गे यातें; स्वाधिन केला न कापितां नाळ ॥ असें म्हणावें.
